Yen Cat - Hoa Hieu (54 km) en Do Luang (64 km)

Gisteren een korte rit van 54 km en we zijn reeds om 13 uur in ons hotel. We worden daar ontvangen door een vriendelijk dame die ons thee, koekjes en fruit aanbiedt. We fietsten weer langs de Ho Chi Minh route en kwamen langs het Ben En Nationaal park met stukken tropisch regenwoud, waar Aziatische wilde honden en olifanten leven. Op het einde komen we rubberplantages tegen. De zon is sinds lange tijd terug van de partij en dat maakt het fietsen toch wat aangenamer. We hadden een rustige kamer maar dat is niet altijd het geval. Dikwijls horen we tot ‘s avonds laat karaoke muziek en ‘s morgens beginnen ze soms om 5 uur met luide muziek in de straten.

We worden tijdens het fietsen heel dikwijls begroet door kinderen die “hello” roepen. Sommige schoolkinderen maken er een sport van om ons in te halen en naast ons te fietsen.

In de dorpjes waar we nu logeren, is het soms moeilijk om een deftig restaurant te vinden. Dikwijls moeten we dan genoegen nemen met een noedelsoep aan een eetkraampje. Gisteren vonden we dan toch een Koreaans restaurant waar de jeugd van Hoa Hieu samen kwam. Voor de verandering frieten met gefrituurde kip gegeten. Dit konden we aanwijzen op een foto van de menukaart. We vinden hier trouwens nooit Engelstalige menukaarten.

Vandaag terug de Ho Chi Minh route op, met een paar beklimmingen van 10%. Er was veel bedrijvigheid op de rijstvelden. Vrouwen staan de ganse dag gebogen om rijst te planten. In een afdaling moesten we vol in de remmen voor overstekende geiten. We komen de Rode Rivier terug tegen.

Na bijna 1000 km te hebben gefietst in Vietnam, is het nu tijd om de balans op te maken.

Vietnam is duidelijk geen fietsland. Het verkeer is hectisch. Er wordt overval ingehaald, ook als ze ons zien aankomen. We moeten dan ook dikwijls uitwijken. We voelden ons hier niet echt veilig als fietser. 

Vietnam is ook luidruchtig. Er wordt constant getoeterd. Zoals reeds gezegd, houden ze ook heel veel van muziek en liefst luid.

Hetgeen veel goed maakt is de vriendelijkheid en optimisme van de mensen.We hebben mooie stukken natuur gezien. Spijtig genoeg is het milieu hier een groot probleem. Overal wordt het afval langs de weg gedumpt en later verbrand. Het is het jaar van de rat en dit hebben we dan ook aan den lijve mogen ondervinden. We hebben reeds ontelbare ratten gezien, meestal doodgereden langs de weg.

Morgen slapen we een laatste keer in Vietnam en hopen wat meer rust te vinden op Laotiaanse wegen. Wordt vervolgd....