Fietsen, een ware beproeving

We genieten van ons 3 daags verblijf in Marari bij een supervriendelijke familie. Ze doen alles om ons verblijf zo aangenaam mogelijk te maken. ‘s Avonds wordt er heerlijk vegetarisch gekookt. We krijgen groenten die we thuis zelf nooit klaar maken. De dochter wordt 15 en iedereen van de familie komt langs om haar te feliciteren. We worden uitgenodigd voor de taart. De volgende dag verwennen we onszelf met een Ayurvedische massage. Ayurveda is een oude traditionele Indische gezondheidsleer, die je laat kalmeren, herleven en niet te vergeten verjongen. De massage zorgt ervoor dat je rustiger en evenwichtiger wordt. Benieuwd of dit effectief gaat werken…Marari is nog een klein en authentiek vissersdorpje met strand. Hier geen hoogbouw, maar gezellige homestays met op het strand een paar cafeetjes. Je kan hier lekkere verse vis eten voor nog geen 2 euro. Als ontbijt krijgen we steeds een typisch Keralees ontbijt, bestaande uit chappaties (pannenkoeken), groenten curries en andere deegwaren. Het enige minpunt van deze homestay is dat de eigenaar momenteel aan het bouwen is, waardoor het een komen en gaan is van werkvolk, met de nodige hinder tot gevolg. De tweede dag komen ze beton gieten. Er komt dan een extra ploeg vrouwen die de beton in grote schalen op hun hoofd naar de bouwvakkers brengen  en dit van 8 uur ‘s morgens tot 19 uur ‘s avonds. Ze krijgen 12 euro per dag en volgens onze host is dit een redelijk bedrag naar Indische maatstaven. De laatste dag fietsen we naar Alleppey, het centrum van de backwaters. De backwaters bestaan uit een wirwar van een 900 km kanaaltjes. De meeste toeristen boeken hier een woonboot voor 1 of 2 nachten. We hebben dit vorige keer gedaan en nemen daarom een boot voor 1 uur. Hier liggen meer dan 1000 woonboten. Het is leuk om vanuit onze luie zetel het leven op en langs het water gade te slagen.

Na 3 dagen beginnen we echt aan onze trip. We fietsen eerst terug naar Cochin, ons beginpunt, en nemen vervolgens de ferry naar Vypeen island om te eindigen in Cherai beach. We zijn verplicht om de highway NH 66 te nemen. Het verkeer is moordend. We waren al veel gewoon in Azië maar dit tart elke verbeelding. We moeten uiterst geconcentreerd fietsen. Via onze app Komoot verlaten we deze drukke weg en komen op rustige wegen. Ons geluk is van korte duur. Plots moeten we een watertje oversteken. Er is enkel een hoge trap om over te steken. Met fietsen en zware zakken is dit geen optie… dan maar terug naar de highway. Dan is het weer zoeken naar onze homestay. We moeten bij verschillende passanten informeren en er wordt voor ons gebeld. Na een tijdje komt de gastvrouw naar de weg om ons naar haar huis te brengen. Hier wonen 4 generaties samen. Dit is heel gebruikelijk in India. Ouders of schoonouders wonen gewoonlijk in bij de kinderen.

Op onze weg naar Guruvayur moeten we eerst een ferry nemen om het eiland te verlaten. We zijn blij. Na 10 minuten komen we reeds aan het veer. Hier wordt ons echter meegedeeld dat de ferry niet vaart. We moeten verder naar een brug, hetgeen resulteert in alweer een tiental kilometers extra. Na een tijdje op de highway komen we gelukkig op een provinciale weg met weinig verkeer. We hebben een klein hotelletje geboekt en vragen aan een tuktuk chauffeur om voor te rijden. Hij weet zogezegd de weg naar het hotel, het is maar 500 m. Na een tijdje weet hij het zelf niet en er wordt over en weer getelefoneerd. Na een half uurtje bereiken we eindelijk het juiste hotel. Dit blijkt een pareltje te zijn met imposante inkomhal en monumentale trap. We wanen ons even in het paleis van een maharadja. We bezoeken nog even de Guruvayur tempel, een hindoetempel gewijd aan Krishna. Het is een van de belangrijkste gebedshuizen voor hindoes in Kerala en Tamil Nadu. De tempel is een groot complex rond een vierkante vijver waar de mannen baden. Het is een komen en gaan van honderden gelovigen. Als niet hindoe mogen we de tempel niet binnen.

Het is zondag en we fietsen naar Tirur, een klein stadje. Het is leuk fietsen langs kleine weggetjes en dorpjes. Het is hier bijna verlaten. De rust is echter van korte duur. Na 30 km moeten we terug de highway op en belanden zelf in een heuse file, waarschijnlijk gelovigen die allemaal terugkomen van de tempel in Guruvayur. We hebben vandaag geen hotel geboekt omdat we in gebied zijn waar er geen toeristen zijn. We drinken eerst een  goede  cappuccino in een hippe koffiebar. De koffie die we gewoonlijk krijgen is een flauw afgietsel van Nescafé. Ook bier is niet te krijgen in Kerala, enkel in speciale winkeltjes en een biertje kan smaken in deze hitte… we vinden uiteindelijk een hotel op de hoofdweg. hier is ook geen Wc papier in de hotels. Als we ernaar vragen, wordt ons gezegd om de sproeier te gebruiken. Alles went….

Vandaag bereiken we Khozikode, de stad waar Vasco Da Gama aan land is gegaan. We zijn hier een rariteit geworden.  Overal wil men selfies met ons en de mensen komen een praatje slagen als we ergens neerzitten. Onderweg worden we verschillende keren gefotografeerd. Opeens komt er een man op ons af en doet teken om te stoppen. Blijkt dat hij journalist is voor een krant. Hij toont zijn badge met “press”. We moeten een interview geven. Alles wordt opgenomen en hij gaat ons de link doorsturen. We zijn benieuwd. Een kilometer verder staat een ganse cameraploeg klaar. Ook hier moeten we stoppen voor een interview. Er wordt onmiddellijk een micro onder onze neus gestopt. Theo haalt zijn beste Engels boven wat voor de nodige hilariteit zorgt. Ze zijn van een News channel en dit zou vanavond worden uitgezonden. We hebben deze keer weer een hotel geboekt en de zoektocht is weer een echte nachtmerrie. Uiteindelijk zijn we het beu en schakelen weer een tuktuk chauffeur in om ons voor te rijden. Voor 50 eurocent worden we netjes aan ons hotel afgeleverd. We hebben geprobeerd om een Indische simkaart te kopen maar dit blijkt bijna onmogelijk voor buitenlanders. Dit is dan ook de reden waarom we tijdens het fietsen Google maps niet kunnen gebruiken. Uiteindelijk komt alles wel goed 😊 met het nodige geduld.